Πολλές φορές οι γονείς στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα παιδιά τούς απαγορεύουν να κάνουν λάθη, για να μην έρθουν σε επαφή με τους κινδύνους που αυτά κρύβουν. Ίσως έτσι τους στερούν μια πολύ σημαντική πηγή γνώσης.
Επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι οι άνθρωποι που παθαίνουν κρίσεις πανικού, στην πλειοψηφία τους, ήταν παιδιά που είχαν υπερπροστατευτικούς γονείς. Κι αυτές οι κρίσεις προκύπτουν από το άγχος και το στρες που νιώθουν κάθε φορά που συμβαίνει κάτι και δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν, αφού οι γονείς τους τους μεγάλωναν σ ένα απολύτως προστατευμένο περιβάλλον.
Το παιδί έχει ανάγκη να νιώσει αυτόνομο και ανεξάρτητο- μέσα σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον. Αυτού του είδους τα συναισθήματα θα τονώσουν την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του και θα το προετοιμάσουν για πολλά από όσα θα πρέπει να αντιμετωπίσει στον πραγματικό κόσμο μετά την ενηλικίωσή του. Οι γονείς είναι όμως αυτοί που πρέπει να έχουν εκτιμήσει σωστά τις δυνατότητες των παιδιών τους, τόσο σε διανοητικό όσο και σε σωματικό επίπεδο κι έτσι να το «εκθέσουν» στα κατάλληλα ερεθίσματα. Επίσης καλό θα ήταν να αποφεύγονται οι συνεχείς απαγορεύσεις ( « Μη!!!», «Πρόσεχε!» κτλ )και οι νουθεσίες τύπου: « Εγώ ξέρω καλύτερα από σένα!»
Γι' αυτό ας αφήσουμε τα παιδιά να πέσουν, να κάνουν λάθη, να πειραματιστούν, να προβληματιστούν , λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα για την ασφάλεια τους, κι ας φροντίσουμε να είμαστε δίπλα τους όταν χρειαστούν τη βοήθειά μας.
