Μη!!!! Δεν πρέπει...!!!!!

Σχεδόν τίποτε άλλο δεν απασχολεί τόσο πολύ τους γονείς όσο οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην επιβολή πειθαρχίας σε ένα μικρό παιδί. Όλοι μας θέλουμε τα παιδιά μας να συμπεριφέρονται σωστά, αλλά είναι δύσκολο να το επιτύχουμε χωρίς να καταπιέζουμε τη δημιουργικότητά τους ή να μειώνουμε την αίσθηση του εγώ τους. Θεωρώ πως η πειθαρχία είναι μία πλευρά του ρόλου του γονέα που δυσχεραίνεται από τα "φαντάσματα του νηπιαγωγείου". Η φράση αυτή, που δημιουργήθηκε από την ειδικό σε θέματα παιδικής ανάπτυξης Selma Fraiberg, αναφέρεται στις παιδικές μνήμες, τις προηγούμενες εμπειρίες και τα καθιερωμένα σχήματα σκέψης και συμπεριφοράς που όλοι μας κουβαλάμε στο ρόλο μας ως γονείς. Τα φαντάσματα αυτά μπορούν να κάνουν το ρόλο αυτό ακόμη πιο πολύπλοκο διότι ορισμένες φορές λέμε κάτι κι αισθανόμαστε ή σκεφτόμαστε κάτι άλλο.
 
Διδασκαλία και Μάθηση

"Πειθαρχία" σημαίνει "διδάσκω" κι όχι "τιμωρώ". Ο στόχος μας θα πρέπει να είναι να διδάξουμε στα παιδιά τον σωστό τρόπο συμπεριφοράς, πώς να ελέγχουν τον εαυτό τους και πώς να σέβονται τους άλλους. Διαπίστωσα πως αν οι γονείς σχεδιάσουν με σαφήνεια το τι θέλουν να διδάξουν και λάβουν υπόψη τους ότι τα παιδιά μαθαίνουν ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξής τους, τότε οι συγκεκριμένες στρατηγικές εφαρμόζονται ευκολότερα. Από την οπτική γωνία του παιδιού, όσο απλούστερο είναι το μήνυμα και όσο μικρότερη είναι η απόσταση μεταξύ της πράξης και της συνέπειάς της, τόσο ευκολότερη είναι η μάθηση.

Όρια της Αγάπης

Αντίθετα με την κοινή γνώμη, στα παιδιά αρέσει να πειθαρχούν, αλλά μόνο όταν αυτό γίνεται με συνέπεια και αγάπη. Το να γνωρίζει επακριβώς τους κανόνες καθώς και το τι θα γίνει αν τους παραβεί, παρέχει την αίσθηση της ασφάλειας στο παιδί. Μπορεί να χαλαρώσει τώρα στο παιχνίδι του και στις εξερευνήσεις του διότι γνωρίζει τα όριά του. Τα πιο ανήσυχα παιδιά που έχω δει στο γραφείο μου είναι αυτά στα οποία η πειθαρχία εφαρμόζεται σπανιότατα ή καθόλου. Τα παιδιά αυτά θα τρέχουν τριγύρω, θα πειράζουν, θα είναι αγενή, θα χτυπούν, θα χρησιμοποιούν άσχημες εκφράσεις, ή αλλιώς, θα τεστάρουν όσους βρίσκονται εκεί καθώς ψάχνουν για τα όριά τους και αναζητούν κάποιον άλλον, πέρα από τα ίδια, να πάρει τον έλεγχο. Για ένα παιδάκι είναι τρομακτικό να έχει τόση πολλή δύναμη. Μετά την αγάπη, η πειθαρχία είναι το πιο χρήσιμο δώρο που μπορείτε να κάνετε σε ένα παιδί.

Ζητήματα Αποδοχής

Τα περισσότερα παιδιά θέλουν να κάνουν αυτό που τους λένε οι γονείς τους. Η αγάπη και η προσοχή του γονέα είναι τα δυνατότερα κίνητρα στον κόσμο, και τα παιδιά θα προσπαθήσουν πολύ για να τα αποκτήσουν. Τα προβλήματα ανακύπτουν όταν οι γονείς δεν αποδίδουν την πρέπουσα προσοχή στα παιδιά τους ή όταν προσκολλώνται στην ανεπιθύμητη συμπεριφορά και δεν προσέχουν τα καλά πράγματα που κάνουν τα παιδιά τους για να τους ευχαριστήσουν. Συχνά τα ζητήματα πειθαρχίας εξαφανίζονται όταν ο γονέας επικεντρώνει ξανά την προσοχή του στα θετικά και βάσει στρατηγικής αγνοεί κάποιες αταξίες. Επιβράβευση όπως λιχουδιές, αυτοκόλλητα σε ένα πίνακα ή μία ωραία δραστηριότητα μπορούν να βοηθήσουν στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς, μα τίποτα δεν είναι τόσο δυνατό όσο η αποδοχή από το γονέα και το αίσθημα του παιδιού ότι μπορεί να κάνει αυτό που του ζητούν. Αυτές οι εσωτερικές επιβραβεύσεις είναι και οι σημαντικότερες διότι παρακινούν το παιδί να είναι περήφανο για το κατόρθωμά του και να ανταποκριθεί στην επόμενη πρόκληση.

Όταν η Πειθαρχεία δεν Λειτουργεί

Μερικοί γονείς απαιτούν υπερβολικά πράγματα από το παιδί τους, δεδομένου του επιπέδου ανάπτυξής του ή/και των συνθηκών. Ακολουθούν κάποια παραδείγματα που ακούω συχνά, καθώς και στρατηγικές για καλύτερα αποτελέσματα.

Οι εντολές των γονέων είναι πολύ γενικές. Απαιτήσεις όπως "συμπεριφέρσου σωστά" ή "να είσαι εντάξει" δεν σημαίνουν και πολλά για ένα παιδί κάτω των 10 ετών. Να είστε συγκεκριμένοι σε αυτό που ζητάτε από το παιδί να κάνει. Πέστε του "σταμάτα να φωνάζεις" ή "δώσε το αυτοκινητάκι στον Γιάννη".

Αυτό που ζητάτε είναι πολύ μεγάλο για το παιδί. Πολύ λίγα μικρά παιδάκια κατανοούν την εντολή "τακτοποίησε το δωμάτιό σου". Ανταποκρίνονται καλύτερα στο "μάζεψε τα κυβάκια" και "βάλε τα ρούχα σου στο καλάθι των απλύτων". Οι πολλές μικρότερες δουλειές που ολοκληρώνονται με επιτυχία δίνουν έναυσμα στο παιδί να κάνει την επόμενη.

Το παιδί χάνει το συσχετισμό ανάμεσα στη συμπεριφορά του και σε μια επιβράβευση ή μια συνέπεια. Αν η συνέπεια έρθει πολύ μετά το έγκλημα, το παιδί δεν μαθαίνει, πραγματικά, τίποτα. Για παράδειγμα, δεν έχει κανένα νόημα η επιβράβευση ενός τρίχρονου παιδιού στο τέλος της εβδομάδας για συγκεντρωτικά καλή συμπεριφορά, διότι η μνήμη του και η αίσθηση του χρόνου δεν είναι αρκετά ώριμες για να κατανοήσει τι σημαίνει αυτό. Όσο πιο μικρό είναι το παιδί, τόσο πιο άμεσος πρέπει να είναι αυτός ο συσχετισμός. Επιβραβεύστε άμεσα - για παράδειγμα λέγοντας στο παιδί σας "ήταν πολύ καλό αυτό που έκανες, να δώσεις τα κυβάκια πίσω στο Βασίλη".

Περιμένετε υπερβολικά πολλά από το παιδί. Τα πολύ μικρά παιδάκια ξέρουν ότι το "όχι" σημαίνει να σταματήσουν να κάνουν αυτό που κάνουν, αλλά δεν μπορούν να σκεφτούν τι να κάνουν αντ' αυτού όταν ο αρχικός πειρασμός παραμένει. Για παράδειγμα, τα κουμπιά ενός βίντεο θα είναι πειρασμός για το παιδί σας εκτός και αν του προτείνετε κάποια άλλη δραστηριότητα για να το κρατήσετε μακριά.

Πολλά "όχι". Αν ο κόσμος του παιδιού δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα δάσος από απαγορεύσεις, τότε κι αυτό θα σταματήσει να τις λαμβάνει υπόψη. Οι γονείς θα πρέπει να βάζουν προτεραιότητες και να επικεντρώνονται σε ένα ή δύο τη φορά. Προτείνω να ξεκινήσουν από τη συμπεριφορά που θέτει σε κίνδυνο σωματική ακεραιότητα ή περιουσία. Οι μάχες για το φαγητό δεν κερδίζονται ποτέ, κι αυτές για τα ρούχα δεν αξίζουν, συνήθως, τον κόπο σας.

Το παιδί είναι εξαντλημένο. Μην επιχειρείτε να πειθαρχήσετε το παιδί σας όταν αυτό είναι κουρασμένο, πεινασμένο, πολύ στεναχωρημένο ή αγχωμένο. Θα έχετε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία αν απομακρύνετε το παιδί από την εν λόγω κατάσταση, δώστε του ό,τι χρειάζεται (έναν υπνάκο, ένα κολατσιό, μια αγκαλιά) και ξαναπροσπαθήστε.

Οι γονείς είναι εξαντλημένοι. Όταν εσείς βρίσκεστε σε πιο αγχωμένη κατάσταση από το παιδί σας, δεν πρόκειται να του διδάξετε αυτό που του χρειάζεται. Κάντε ένα διάλειμμα. Αν και τα παιδιά θα μάθουν και πρέπει να μάθουν ότι και οι γονείς έχουν διάφορες συναισθηματικές αντιδράσεις στη συμπεριφορά τους - και η έκφραση του προσώπου σας, η φωνή και η συμπεριφορά σας είναι τρόποι για να του δείξουν την αντίδραση του κόσμου στη συμπεριφορά του - προσέξτε να μη βγείτε εκτός ελέγχου. Τόσο εσείς όσο και το παιδί θα τρομοκρατηθείτε από την υπερβολική σας αντίδραση. Και πιθανότατα να μετανιώσετε για αυτά που θα πείτε ή θα κάνετε.

Τι είναι ειδικές μαθησιακές δυσκολίες/δυσλεξία;

Ο όρος ειδικές μαθησιακές δυσκολίες/δυσλεξία αναφέρεται σε παιδιά που εμφανίζουν δυσκολία στο συλλαβισμό, την ανάγνωση και τη γραφή λέξεων, προτάσεων, αριθμών.  Με άλλα λόγια, οφείλεται σε διαταραχή στη βαθειά ή στην επιφανειακή δομή της γλώσσας (κωδικοποίηση και αποκωδικοποίηση του γραπτού λόγου).  Οι ειδικές μαθησιακές δυσκολίες δεν πρέπει να συγχέονται με τις γενικές μαθησιακές δυσκολίες που οφείλονται σε χαμηλή νοημοσύνη ή σε αρνητικούς κοινωνικούς ή συναισθηματικούς παράγοντες.

Εκπαιδευτική εικόνα παιδιών με δυσλεξία & γενικές μαθησιακές δυσκολίες/καθυστέρηση

Αξιολόγηση	Παρουσιάζει αδυναμία σε:	Σχολική Επίδοση
Δυσλεξία	Γλωσσικά και θεωρητικά μαθήματα	Καλύτερη στα προφορικά
Γενικές Μαθησιακές Δυσκολίες/ Καθυστέρηση	Όλα τα μαθήματα	Χαμηλή τόσο στα γραπτά όσο και στα προφορικά

Πότε θα πρέπει ν΄ αναζητήσω την βοήθεια ειδικού;

Οι προσδοκίες κι οι απαιτήσεις που έχει το περιβάλλον από το παιδί μπορεί να έχουν τεράστια επίπτωση στην ψυχολογική του διάθεση.  Χωρίς συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος, οι μαθησιακές δυσκολίες συσσωρεύονται με το πέρασμα του χρόνου και τα συναισθηματικά προβλήματα που αναπτύσσονται είναι δυνατό να επηρεάσουν αρνητικά το ήδη πληγωμένο ηθικό του παιδιού.  Τέτοιου είδους καταστάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε ψυχοσωματικές διαταραχές.  Είναι λοιπόν σημαντικό να βοηθήσουμε έγκαιρα το παιδί μόλις υποψιαστούμε ότι αντιμετωπίζει δυσκολίες στη μάθηση.  Απόψεις όπως: το πρόβλημα θα ξεπεραστεί με το πέρασμα του χρόνου, χωρίς θεραπευτική παρέμβαση, θεωρούνται απλοϊκές και λανθασμένες.

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της έγκαιρης διάγνωσης;

Οι ειδικές μαθησιακές δυσκολίες/δυσλεξία είναι δυνατόν να διαγνωσθούν έγκαιρα και να αντιμετωπισθούν κατάλληλα ώστε να προληφθεί η εκδήλωση δευτεροπαθών διαταραχών (χαμηλή σχολική επίδοση, αρνητική στάση απέναντι στη μάθηση, απογοήτευση, χαμήλη αυτοεκτίμηση, αίσθημα αποτυχίας, δυσκολία στον κοινωνικό τομέα, υπερκινητικότητα και διάσπαση προσοχής).

Που πρέπει ν΄ απευθυνθώ;

Ένας ειδικευμένος εκπαιδευτικός μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά που παρουσιάζουν δυσχέρειες στο μαθησιακό τομέα.   Θα πρέπει να είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών (επιπέδου Μάστερ ή Διδακτορικού) και να διαθέτει εμπειρία τόσο στην αξιολόγηση όσο και στην θεραπευτική αγωγή παιδιών με μαθησιακά προβλήματα.

Τι μπορώ να περιμένω από έναν ειδικό;

Ο ειδικευμένος εκπαιδευτικός μπορεί να συμβουλέψει τους γονείς για το αν το παιδί χρειάζεται εξειδικευμένη βοήθεια.  Αν ναι, θα πρέπει να ενταχθεί, ανάλογα με τις δυσκολίες του, σε ένα πρόγραμμα εξατομικευμένης θεραπείας.  Ο αριθμός των θεραπειών εξαρτάται από τις ανάγκες του παιδιού.  Ο ειδικευμένος παιδαγωγός μπορεί να ενημερώσει και να καθοδηγήσει τους γονείς για το πώς μπορούν οι ίδιοι να συμβάλλουν ενεργά στην καλύτερη αντιμετώπιση της δυσκολίας του παιδιού τους.  Παράλληλα, μπορεί να τους δώσει οδηγίες ώστε να αντιμετωπίσουν προβλήματα σχετικά με την καθημερινή μελέτη.  Επίσης, μπορεί να ενημερώσει το σχολείο ώστε να επιτευχθεί η ομαλή ενσωμάτωση του παιδιού μέσα στην τάξη.

---

πηγή: www.legein.gr
Μαρινέλλα Τσουκαλά, M.A., CCC-SLP
Παθολόγος Λόγου & Ομιλίας
ASHA Member

---

  αναμετάδοση: paidiatros.gr

Γιατί τα παιδιά λένε ψέµατα;

Η Έλλη πηγαίνει στη B΄ Δημοτικού. Είναι ένα παιδί αρκετά καλά ενταγμένο στο σχολείο, τόσο από μαθησιακή όσο και από κοινωνική άποψη. Καμιά φορά μόνο παραπονιέται ότι 1-2 συμμαθήτριες, που τις θαυμάζει και θα ήθελε να τις έχει φίλες, δεν την κάνουν πολύ παρέα και προτιμούν ένα άλλο κορίτσι. Την καθιερωμένη ημέρα που οι γονείς συναντούν τους δασκάλους για να μιλήσουν για τα παιδιά, η μητέρα της πέφτει από τα σύννεφα, όταν ακούει τη δασκάλα να τη ρωτάει πώς τα πάνε τώρα που ο άνδρας της λείπει. Διαπιστώνει τότε πως η Έλλη έχει διηγηθεί στην τάξη της ότι ο μπαμπάς της έπιασε δουλειά στην Αυστραλία κι έχει φύγει και ότι το καλοκαίρι θα πάνε να τον βρούνε. Έχει, μάλιστα, περιγράψει και διάφορες λεπτομέρειες της «πολύ όμορφης» πόλης που μένει ο μπαμπάς της, λέγοντας ότι έχει έναν τεράστιο ζωολογικό κήπο (η Έλλη λατρεύει τα ζώα) και πολύ ωραία πάρκα...

Η μητέρα της Έλλης είναι αποσβολωμένη, αισθάνεται ντροπή απέναντι στη δασκάλα και μεγάλη ανησυχία: τι συμβαίνει με το παιδί μου, γιατί να εφεύρει όλο αυτό το παραμύθι, τι έχουμε κάνει λάθος;

« Φτιάχνω τον κόσμο όπως μου αρέσει... »
Ένα από τα ωραιότερα -πιο αστεία, τρυφερά, βαθιά φιλοσοφημένα και ­διεισδυτικά- παιδικά βιβλία που έχουν γραφτεί είναι οι ιστορίες της Πίπης Φακιδομύτης, της σουηδής συγγραφέως Astrid Lindgren. Κι ενώ τα βιβλία της (όχι μόνο η Πίπη Φακιδομύτη, αλλά και όλα τα υπόλοιπα) ξεχειλίζουν από χιούμορ, περιπέτεια, χαρά της ζωής και παιδική ξεγνοιασιά, ταυτόχρονα, τα περισσότερα από αυτά έχουν ως κύριο στοιχείο τους τον παιδικό πόνο: της απώλειας, του θανάτου, της μοναξιάς και της περιθωριοποίησης. Μόνο που, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα κλασικά παιδικά μυθι­στορήματα, όπως είναι ο «Όλιβερ Τουίστ», η δικαίωση, η ευτυχία και το happy end δεν έρχονται από μια συγκυρία της τύχης που φέρνει κάποιους καλούς ανθρώπους στο δρόμο του άτυχου παιδιού, αλλά μέσα από το ίδιο το παιδί, από τις δικές του «θετικές δυνάμεις».
Η Πίπη, λοιπόν, είναι ένα παιδί ορφανό που ζει μόνο του σε ένα μισοερειπωμένο σπίτι. Μόνο που η ίδια έχει για σύνθημά της τη φράση «Φτιάχνω τον κόσμο μου όπως μου αρέσει να είναι». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Πίπη ζει μέσα σε ένα τεράστιο «ψέμα»: O πατέρας της είναι καπετάνιος κι έχει γίνει βασιλιάς μιας πρωτόγονης φυλής στις Νότιες Θάλασσες, η ίδια είναι τόσο δυνατή που μπορεί να σηκώσει ένα φορτηγό στα χέρια της και να νικήσει τους πιο επικίνδυνους ληστές και, επιπλέον, είναι πάρα πολύ πλούσια, γιατί ο μπαμπάς της της έχει αφήσει ένα σεντούκι γεμάτο χρυσά νομίσματα. Λυπάται, αισθάνεται μοναξιά, νοσταλγεί τους γονείς της, ζηλεύει τα άλλα παιδιά που έχουν πιο κανονικές ζωές, αλλά η χωρίς όρια φαντασία της τη βοηθά κάθε φορά να ξαναβρεί το δικό της νόημα και τη χαρά στη ζωή της όπως είναι.
Ίσως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προσεγγίσει κανείς τα παιδικά ψέματα από αυτόν της Lindgren. Πέρα από αυτά που επιτάσσει η ηθική της ενήλικης ζωής, την υποχρέωση, δηλαδή, της προσαρμογής στην πραγματικότητα και την αποδοχή της όπως είναι «αντικειμενικά», η παιδική φαντασία έχει ακόμη τη δύναμη να φτιάχνει το δικό της κόσμο ή, μάλλον, να φέρνει τον κόσμο στα μέτρα της, να του αφαιρεί πράγματα δύσκολα και να του προσθέτει ευχάριστα. Μπορεί πάλι, όμως, και να τα διαλύσει όλα αυτά, όταν παύει να τα χρειάζεται ή όταν συγκρουστεί με την πραγματικότητα: τους γονείς που θυμώνουν με το ψέμα, τους φίλους που ­κοροϊδεύουν, τις ηθικές παραινέσεις του κοινωνικού περίγυρου.

Γλώσσα και «μαγική σκέψη»
Μπορούμε να πούμε ότι η εποχή του «ψέματος» έρχεται στα παιδιά ταυτόχρονα με την κατάκτηση της γλώσσας. Η γλώσσα, αυτό το καταπληκτικό «όχημα» των σκέψεων και των συναισθημάτων, είναι ένα θαυμάσιο μέσο για να κατακτήσει κανείς τον κόσμο και χαρίζει, στο παιδί που την κατακτά, μεγάλη ελευθερία. Του επιτρέπει να εκφράσει με το δικό του τρόπο αυτά που συμβαίνουν μέσα του και γύρω του, αλλά και να τα «πλάσει» σύμφωνα με τις ανάγκες του, να δοκιμάσει τα όριά του και τα όρια των άλλων.
Όταν ένα παιδί 4 ετών λέει στη μητέρα του για τη δασκάλα που αντιπαθεί πιο πολύ στο νηπιαγωγείο ότι «είναι πολύ καλή, πάρα πολύ καλή, με όλα τα παιδάκια, τα τραβάει, τα σπρώχνει... », δεν λέει ψέματα, δεν αντιλαμβάνεται καν την αντίφαση που υπάρχει στα λόγια του. Η γλώσσα, όμως, το βοηθά να «χωρέσει» αντιφατικά συναισθήματα: «Θέλω να αγαπάω τη δασκάλα μου», «Η μητέρα μου περιμένει να αγαπάω τη δασκάλα μου» και «Η δασκάλα αυτή είναι τέτοια που δεν μπορώ να την αγαπήσω». Oύτως ή άλλως, έως την ηλικία των 6-7 ετών, δεν μπορούμε να μιλάμε για «ψέματα», αφού τα παιδιά βρίσκονται ακόμη στη φάση της «μαγικής σκέψης».

Ο δρόμος προς την... αλήθεια
Τι συμβαίνει, όμως, σε μια περίπτωση όπως της Έλλης που περιγράψαμε στην αρχή; Αν και βρίσκεται ακόμη στο όριο της μαγικής σκέψης, παρ’ όλα αυτά, η Έλλη έχει συνείδηση του ότι δεν λέει την αλήθεια. Η ανάγκη της, όμως, να προκαλέσει το ενδιαφέρον στα άλλα παιδιά και να νιώσει ότι «ανήκει» στην ομάδα τους, σε συνδυασμό με την πραγματική ιστορία ενός αγαπημένου θείου που έφυγε για να ζήσει στην Αυστραλία, την οδηγούν κάποια μέρα, χωρίς προσχεδιασμό ή πονηρή πρόθεση, στο να «αναμείξει» λίγο τις ­πραγματικότητες και να φτιάξει τη δική της ιστορία. O σκοπός οποιουδήποτε ψέματος των παιδιών, τις περισσότερες φορές, είναι η αναζήτηση της αγάπης, της αναγνώρισης και της αποδοχής των άλλων, είτε των γονιών είτε των συνομηλίκων. Επομένως, αντιδρώντας με πανικό και απέχθεια μπροστά σε αυτό που μας φαίνεται «τερατώδες» ή σπεύδοντας να ερμηνεύσουμε στο παιδί την πράξη του («Ξέρω ότι το έκανες για να μη σε τιμωρήσω ή για να μη με στενοχωρήσεις»), κάνουμε συχνά το λάθος να παραβλέπουμε εντελώς την πραγματική ανάγκη που κρύβεται πίσω από το ψέμα του.

Πώς να αντιδράσουμε;
› Η εμπιστοσύνη είναι το θεμέλιο της σχέσης. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο, από τη μια να είμαστε εμείς όσο πιο ειλικρινείς γίνεται, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα παιδιά μας, και από την άλλη να μην τα αμφισβητούμε πριν καν ακούσουμε τη δική τους εκδοχή της αλήθειας. Όσο απίστευτη κι αν ακούγεται η αλήθεια τους, αξίζει να τη σεβαστούμε.
› Τα «μικρά» ψέματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με ελαφρότητα και χιούμορ. Το παιδί που λέει ότι έπλυνε τα χέρια του, ενώ τα βλέπουμε άπλυτα, θα σκάσει στα γέλια αν μυρίσουμε τα χέρια του και σουφρώνοντας τη μύτη τού πούμε: «Πάλι το βρομοσάπουνο πήρες, γιατί δεν δοκιμάζεις και το μοσχοσάπουνο;».
› Ένα «μεγάλο ψέμα» καλό είναι να συζητιέται, γιατί σίγουρα δεν ειπώθηκε χωρίς λόγο. Η μητέρα της Έλλης θα πρέπει να μιλήσει το συντομότερο με την κόρη της, ήρεμα, χωρίς ύφος κηρύγματος, να της πει ότι έμαθε για το ψέμα της, να δεχτεί τις όποιες εξηγήσεις και να διευκρινίσει για ποιους λόγους δεν είναι καλό να λέμε τέτοια ψέματα. Αυτό, άλλωστε, είναι κάτι που δεν έχει γενικευμένους κανόνες. Κάθε οικογένεια έχει το δικό της μέτρο για το αν και σε ποιο βαθμό ανέχεται το ψέμα κι αυτό θα μεταδώσει και στα παιδιά. Από εκεί και πέρα, αυτό που αποκαλύπτεται ως βαθύτερη συναισθηματική αιτία, η οποία έκανε το παιδί να πει ένα τέτοιο ψέμα, δεν θα λυθεί εκείνη τη στιγμή, αλλά απαιτεί την περαιτέρω διακριτική προσοχή των γονιών.
› Oρισμένα πιο «σκόπιμα» ψέματα, ιδιαίτερα μεγαλύτερων παιδιών, μπορεί να απαιτούν εκτός από τη συζήτηση και κάποιου είδους τιμωρία, ώστε τα παιδιά να καταλάβουν ότι τα ψέματα μπορεί να έχουν δυσάρεστες συνέπειες.
› Δεν χρειάζεται να δραματοποιούμε τα πράγματα. Τα περισσότερα παιδιά λένε ψέματα, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις περιόδους της ζωής τους. Πριν πανικοβληθούμε, λοιπόν, κι αρχίσουμε να βλέπουμε το παιδί μας σαν μελλοντικό εγκληματία, καλό είναι να λάβουμε υπόψη μας κι άλλα «σημάδια»: όταν «κάτι σοβαρό τρέχει με το παιδί», τότε συνήθως τα ψέματα συνοδεύονται κι από άλλα προβλήματα, όπως ένταση, επιθετικότητα ή, αντίθετα, κλείσιμο στον εαυτό του, θλιμμένη διάθεση ή φόβοι, μαθησιακές δυσκολίες κλπ.

Άλλο το ψέμα του νηπιαγωγείου και άλλο το ψέμα του... λυκείου!

● Από 0 έως 6-7 ετών:
Τα παιδιά «μπερδεύουν» την πραγματικότητα με τον κόσμο της φαντασίας τους, γι’ αυτό και δεν μπορούμε, στη φάση αυτή, να μιλάμε για ψέματα. Η περιοχή του εγκεφάλου (προμετωπιαίος λοβός) που μας επιτρέπει να ξεχωρίζουμε το πραγματικό από το φανταστικό δεν έχει ωριμάσει ακόμη. Γι’ αυτό, τα μικρά παιδιά πιστεύουν συχνά ότι έχουν ζήσει πραγματικά κάτι που είδαν στον ύπνο τους ή φαντάστηκαν ή τα εντυπωσίασε.

● Από 6-7 έως 12 ετών:
Τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας γίνονται αισθητά στα παιδιά, οπότε ξέρουν πότε λένε ψέματα και πότε αλήθεια. Παρ’ όλα αυτά, τα ψέματα εξακολουθούν να είναι ένα προσιτό μέσο για να «επηρεάσουν» τα πράγματα και να αποφύγουν ή να αποτρέψουν δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν έχουν το ίδιο ηθικό βάρος όπως στην ενήλικη ζωή και πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιείκεια. Ωστόσο, απαιτούν ευαισθησία και προσοχή από τους γονείς, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται, γιατί μπορεί να κρύβουν κάποιο πρόβλημα.

● Από 12 ετών:
Στην εφηβεία, τα ψέματα λέγονται εντελώς συνειδητά πια και συνήθως με ξεκάθαρο σκοπό. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι όλα τα ψέματα των εφήβων ίδια. Καθώς μεγαλώνει η ανάγκη των παιδιών για αυτονομία και ιδιωτικότητα, τα ψέματα μπορεί να είναι ένας τρόπος να ξεφύγουν από την αυστηρή επιτήρηση και τον έλεγχο των γονιών. 

Πηγή: Vita.gr

Βιβλία για ''διαβασμένα'' παιδάκια!!!!

Το βιβλίο ήταν και θα είναι μία διασκεδαστική ενασχόληση για μικρούς και μεγάλους...Όταν λοιπόν αφήνουμε το παιδί μας να απασχοληθεί με ένα βιβλίο ή και ακόμη να του το διαβάσουμε εμείς οι ίδιοι θα δώσουμε τροφή στον ψυχικό του κόσμο και σίγουρα θα βελτιώσουμε κατά πολύ τον τρόπο έκφρασής του.

Μερικά από τα βιβλία που ξεχώρισα εγώ και σας τα προτείνω είναι τα κάτωθι:

• Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο για ηλικίες 0-3, ''Τραβάω και διασκεδάζω: Ώρα για φαγητό, 'Ωρα για παιχνίδι'' της Μορίν Ρόφι. Μια σειρά από διασκεδαστικά βιβλιαράκια. Το παιδί τραβάει τα καρτελάκια και διασκεδάζει παρατηρώντας την αλλαγή των εικόνων! Στρώνει το τραπέζι, πίνει το γάλα του, τρώει καρπούζι, πλένει τα πιάτα, χορεύει, παίζει τύμπανο, ζωγραφίζει παρέα με τους μικρούς ήρωες της σειράς!

 

• ''Ο Λουκάς και οι Λουκουμάδες'' από 3-6, από τις εκδόσεις Ψυχογιός της Μαρίας Ρουσάκη. Λουκουμάδες! Στρόγγυλους, γλυκούς, μικρούς και μεγάλους λουκουμάδες θέλει ο Λουκάς να φάει, αλλά πότε θα του φτιάξει η μητέρα του αυτά τα υπέροχα ζουμερά μπαλάκια; Μόνο όταν στρώνει το κρεβάτι του και καλημερίζει την αδερφή του, την Φωφώ! Και όταν μαζεύει τα χιλιάδες στρατιωτάκια του και καθαρίζει το κλουβί για τα γαλάζια παπαγαλάκια του. Όμως οι υποχρεώσεις είναι πολλές και η κοιλιά του δεν έχει υπομονή να γίνει ο Λουκάς ένα υπάκουο παιδί. Μέχρι που αποφασίζει να κάνει μια τελευταία ζαβολιά!

• ''Μα ποιός τα κάνει όλα σωστά;'' από τις εκδόσεις Διάπλαση για ηλικίες 6-8, της Σγουρής Γεωργιάδου. Λίγο πρίν το πιστέψει ότι τα κάνει όλα λάθος, όπως της έλεγαν ολοι, η μικρή Πέπη, που την φώναζαν και Μπουκίτσα, ανακάλυψε πως το κάθε μας λάθος δεν πρέπει να μας στεναχωρεί, γιατί είναι τόσο κοντά με το σωστό. Όπως ξυπνάμε το πρωί, όπως χαιρόμαστε, όπως λυπόμαστε...έτσι κάνουμε και λάθη. Με σύμμαχο το ποδήλατό της και με την βοήθεια του κλόουν Λέλο, η Μπουκίτσα μαθαίνει να αγαπάει, να μήν φοβάται τα λάθη τα δικά της αλλά να συγχωρεί τα λάθη των άλλων. Άλλωστε ποιός μεγάλος και μικρός τα κάνει όλα σωστά;

Καλή διασκέδαση στο διάβασμα!!!