Σχολικές Τσάντες και Παιδί!!!!

Πηγή:paidiatros.com

Οι τσάντες που κουβαλάνε οι μαθητές στην πλάτη αποτελούν κίνδυνο για την υγεία τους. Ειδικοί απαντούν σχετικά με την επίδραση του σακιδίου στους μυς και τα οστά των μαθητών, συμβουλεύουν για το σωστό είδος τσάντας που πρέπει να επιλέξετε και πώς να τη γεμίσετε και να τη φορέσετε, ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο πόνος και να μεγιστοποιηθεί η άνεση. Οι σχολικές τσάντες είναι είδος ευρείας κατανάλωσης, περιέχοντας όλα τα βασικά που χρειάζονται τα παιδιά για να περάσουν τη μέρα στο σχολείο.

Μπορεί να προκαλέσει βλάβη στο παιδί μου όταν είναι βαριά;

Πολλοί γονείς απευθύνονται σε γιατρό νομίζοντας ότι το παιδί τους ενδεχομένως έχει σκολίωση λόγω βαριάς τσάντας, δηλώνει η Lori Karol, εκπρόσωπος της Αμερικανικής Ακαδημίας Ορθοπεδικών Χειρούργων. Στην πραγματικότητα, εξηγεί η Karol, η τσάντα από μόνη της δεν προκαλεί σκολίωση. Ωστόσο, τα σακίδια πλάτης μπορούν να προκαλέσουν πόνο στην πλάτη, τον ώμο και το λαιμό όταν είναι πολύ βαριές και μεταφέρονται για πολλή ώρα.

Ναι, δηλώνει η Karol, το παιδί σας θα μπορούσε να εμφανίσει πόνο που συνδέεται με βαριά τσάντα. Ωστόσο, οι γονείς δεν χρειάζεται να ανησυχούν ότι το παιδί τους θα καταλήξει να έχει παραμόρφωση στην πλάτη ούτε ότι οι τσάντες πρόκειται να δημιουργήσουν πρόβλημα που θα χρειαστεί εγχείρηση.

Αν και οι τσάντες δεν είναι πιθανό να προκαλέσουν μακροχρόνια βλάβη στους μυς ή στα οστά ως αποτέλεσμα της συνεχούς μεταφοράς, αποτελούν φανερό κίνδυνο. Υπάρχουν περιστατικά που το παιδί πέφτει και τραυματίζεται επειδή η τσάντα στην πλάτη είναι πολύ βαριά, δηλώνει ο William Hennrikus, της αμερικανικής ακαδημίας Παιδιάτρων.

Αν τα παιδιά κουβαλάνε τσάντα 18 κιλών και αυτά ζυγίζουν 36 κιλά μπορεί να πέσουν ή να μην έχουν αρκετή σταθερότητα να ισσοροπήσουν κατά τη διάρκεια της μέρας, ρισκάροντας τραυματισμό στον ώμο, το χέρι, το πόδι, ή κάτι χειρότερο.Υπάρχουν δεκάδες μάρκες τσαντών για να διαλέξει κάποιος. Όταν ψωνίζετε στην έναρξη της σχολικής χρονιάς καλό είναι να ακολουθήσετε τα παρακάτω βασικά βήματα.

· Δυο είναι καλύτερα από ένα. Παρόλο που το παιδί μπορεί να προτιμά την τσάντα που κρέμεται στον ένα ώμο, με το λουρί να περνά πάνω από το ένα στήθος, αποφύγετε να αγοράσετε μια τέτοια καθώς βάζει όλο το βάρος στον ένα ώμο, σύμφωνα με τον Ορθοπεδικό Χειρούργο Hennrikus, του παιδικού νοσοκομείου της Καλιφόρνια. Τέτοια τσάντα σπρώχνει τον ώμο προς τα κάτω και μπορεί να προκαλέσει πόνο στην πλάτη, το λαιμό και τον ώμο. Επιλέξτε καλύτερα μια τσάντα με δυο λουριά που μοιράζει το βάρος μεταξύ των ώμων.

· Να έχει σκληρή επένδυση. Τα λουριά με ενίσχυση τα εμποδίζουν από το να μπαίνουν βαθιά στον ώμο, την πλάτη και το λαιμό του παιδιού.

· Μια τσάντα γεμάτη με πολλά βιβλία μπορεί να είναι βάρος για το παιδί. Πριν αρχίσετε να τη γεμίζετε, οι ειδικοί συνιστούν οδηγίες για να μετρήσετε το βάρος της έναντι του σωματικού βάρους. Ειδικοί συνιστούν το βάρος της τσάντας που κουβαλά ένα παιδί να μην ξεπερνά το 15-20% του σωματικού του βάρους. Ένας εύκολος τρόπος να διαπιστώσετε πόσο ζυγίζει πραγματικά η τσάντα είναι να τη βάλετε στη ζυγαριά του μπάνιου. Αν και μπορεί να μην είναι ακριβής, θα σας δείξει αν βρίσκεστε στην επικίνδυνη ζώνη και αν βάζετε το παιδί σας σε κίνδυνο εμφάνισης πόνου στην πλάτη. Μια λογική σύσταση είναι η μείωση κατά 10% στο βάρος της τσάντας έναντι του σωματικού βάρους. Αυτό θα βοηθήσει στη μείωση του κινδύνου τραυματισμού σχετιζόμενου με πτώση και θα ανακουφίσει τον πόνο που προέρχεται από τη μεταφορά τεράστιων τσαντών φορτωμένων με σχολικά είδη. Με το 10% σαν πιο συντηρητικό στόχο, ακολουθεί κατάλογος σωματικού βάρους για να υπολογιστεί πόσο βάρος θα πρέπει να μεταφέρει το παιδί. Για παράδειγμα, για σωματικό βάρος 22 κιλών η τσάντα πρέπει να ζυγίζει 2, μαθητής 34 κιλών πρέπει να έχει τσάντα 3,4 κιλών, ενώ αν ζυγίζει 45 κιλά η τσάντα του πρέπει να ζυγίζει 4,5.


Να χρησιμοποιείτε τα λουριά και για τους δυο ώμους. Αν το φορτίο είναι στον ένα ώμο μπορεί να προκληθεί μυϊκός πόνος στο λαιμό, την πλάτη και τον ώμο.

Αφήστε τα παιδιά να διαπιστώσουν σε πιο σημείο πάνω τους είναι πιο άνετη η τσάντα, αλλά προσπαθήστε να σφίξετε τα λουριά για να είναι η τσάντα κολλημένη στο σώμα. Ωστόσο, μην το παρακάνετε. Δεν θα πρέπει να σφίγγουν τους ώμους.

Οι τσάντες είναι γεμάτες τσέπες και θα πρέπει να τις χρησιμοποιείτε όλες. Μοιράστε το βάρος στις διάφορες θήκες για να ομαλοποιήσετε το βάρος και αποφύγετε να βάζετε όλα τα βιβλία σε μια περιοχή με αποτέλεσμα να γίνεται βαριά στον πάτο ή στο πάνω μέρος.

Να θυμάστε ότι δουλεύουν και τα χέρια του παιδιού. Επειδή έχετε σακίδιο πλάτης δεν σημαίνει ότι όλα τα πράγματα θα πρέπει να μεταφέρονται με αυτό. Μπορούν τα παιδιά να βγάλουν ένα ή δυο βιβλία από την τσάντα και να τα μεταφέρουν στα χέρια.

Σρέκ....η επιστροφή!!!!!

Τον γνωρίσαμε, το λατρέψαμε και έτσι αυτός επιστρέφει με την παρέα του σε νέες περιπέτειες στο βασίλειο του ''Πέρα Πέρα''. Μετά του έρωτες και τα μεγαλεία ο Σρεκ είναι πλέον υπόδειγμα οικογενειάρχη! Όμως σαν γνήσιο τερατάκι σύντομα μπλέκει σε νέες περιπέτειες καθώς αναπολώντας τις εποχές που ήταν ο φόβος και ο τρόμος στον βάλτο έρχεται σε συμφωνία με έναν απατεώνα, το Ρουμπελστιτσκιν! Έτσι καλέιτε να λύσει μάγια και να σώσει το βασίλειο του ''Πέρα Πέρα''. Όλα αυτά στην μεγάλη οθόνη απο τις 19 Αυγούστου! Θα είμαστε όλοι εκεί!!!

Πόσες ώρες τηλεόραση μπορεί να βλέπει το παιδί μου?

Πηγη: vita.gr

Σχεδόν μέσα σε κάθε σπίτι υπάρχει -σε περίοπτη θέση- τουλάχιστον μία συσκευή τηλεόρασης, η οποία λειτουργεί ανάλογα με το καθημερινό πρόγραμμα της οικογένειας, τις συνήθειες και τα γούστα της, για κάποιο μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα. Tα παιδιά συμμετέχουν στην τηλεθέαση με το δικό τους ρυθμό και τις δικές τους προτιμήσεις. H τηλεόραση αποτελεί γι’ αυτά, από τις πολύ μικρές ηλικίες, πόλο έλξης. Tα παιδιά ξέρουν ότι σχεδόν πάντα, αν ανοίξουν την τηλεόραση, θα βρουν ένταση, δράση, συγκίνηση, διασκέδαση, συντροφιά. Aυτό ακριβώς κάνει τους γονείς έξαλλους: «Eίναι η εύκολη λύση», «βλέπουν τηλεόραση μόνον από τεμπελιά», διαμαρτύρονται οι περισσότεροι. Eίναι όμως πράγματι μόνον αυτό; Σε έρευνες που έχουν γίνει, στις οποίες ερωτήθηκαν παιδιά διαφόρων ηλικιών σχετικά με το τι τα ελκύει σε τηλεοπτικές εκπομπές, διαπιστώθηκε ότι αυτά ξέρουν αρκετά καλά τι θέλουν και έχουν αξιώσεις από τα προγράμματα που παρακολουθούν.

Tι τραβάει τα παιδιά στη μικρή οθόνη
●Tα παιδιά θέλουν ήρωες, φιγούρες-πρότυπα που μπορούν να υπερνικούν όρια τόπου και χρόνου, λογική και τάξη, να αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα, να χρησιμοποιούν το θάρρος, τη δύναμη, την ευστροφία και τη φαντασία τους και να τα βάζουν με μεγαλύτερους και δυνατότερους. Αγαπητές στα παιδιά είναι και οι φιγούρες που έχουν παιδικές αδυναμίες, ενώ είναι ταυτόχρονα συμπαθητικές και χαριτωμένες. Tα παιδιά έχουν ανάγκη από τέτοιους «παντοδύναμους φίλους», που τα βοηθούν να ξεπερνούν την «αδυναμία» της δικής τους ηλικίας και θέσης.
●Σημαντικός παράγοντας είναι ο συνδυασμός εικόνας και ήχου. Ως το δέκατο έτος της ηλικίας τους, οπότε ολοκληρώνεται η οπτική αντίληψη, η ακοή καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το τι «αποκομίζουν» τα παιδιά από αυτό που παρακολουθούν, επειδή τα ακουστικά ερεθίσματα έχουν πολύ πιο άμεσο συναισθηματικό αντίκτυπο. Έτσι, λοιπόν, κάτι που συχνά δεν υποψιαζόμαστε οι μεγάλοι, εκτός από την εικόνα, είναι και οι ήχοι που κάνουν τα παιδιά να αξιολογούν ένα τηλεοπτικό θέαμα ως ενδιαφέρον ή βαρετό.
Tα παιδιά έχουν ανάγκη από «παντοδύναμους φίλους»


4 ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΚΑΚΗ» ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Πέρα όμως από τις «απαιτήσεις» των παιδιών από αυτό που θέλουν και το πώς θέλουν να βλέπουν τηλεόραση, υπάρχουν ορισμένες «κατηγορίες-καραμέλες» εναντίον της τηλεόρασης, οι οποίες εξαπολύονται κάθε φορά που αναζητείται ένοχος για ό,τι δεν πάει καλά με τα παιδιά μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία. Ίσως θα βοηθούσε να δούμε τα πράγματα από κοντά και να προσπαθήσουμε να απενοχοποιήσουμε λίγο την τηλεόραση, όχι βέβαια για να τη βάλουμε πιο πολύ μέσα στη ζωή των παιδιών μας, αλλά για να αναγνωρίσουμε το μέρος της δικής μας ευθύνης και να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά την «απειλή» της μικρής οθόνης.
1.«Tα παιδιά είναι σκλάβοι της τηλεόρασης». Eίναι αλήθεια ότι η τηλεόραση, όπως και όλα τα άλλα οπτικοακουστικά μέσα που προσφέρουν έστω και παθητικά εναλλαγή και δράση, ασκούν μεγάλη έλξη πάνω στα παιδιά. Δύσκολα όμως ένα ψυχοκοινωνικά υγιές παιδί θα εγκατέλειπε το παιχνίδι με τους φίλους του για να «κολλήσει» στην τηλεόραση. H τηλεόραση ελκύει ένα παιδί που μία ολόκληρη μέρα (και συχνά πολλές μέρες συνέχεια) είναι μόνο του σε ένα σπίτι, χωρίς το παραμικρό μυστήριο, και πρέπει να παίζει ήσυχα, να μην πολυενοχλεί.
2.«Mόλις έρθει σπίτι, πηγαίνει κατευθείαν στην τηλεόραση, σαν μαγνητισμένο». Tα παιδιά αντιγράφουν συμπεριφορές. Aυτό θα μπορούσε να είναι μία πιθανή εξήγηση. Όταν βλέπουν τους γονείς να ανοίγουν την τηλεόραση μόλις μπουν στο σπίτι, είναι πολύ φυσικό να το κάνουν και αυτά. Πέρα όμως από τη μίμηση, έχουν εξίσου την ανάγκη να χαλαρώσουν, να «ξεφύγουν» και καμιά φορά να κλειστούν στον εαυτό τους, να αποφύγουν για λίγο τις ερωτήσεις της μητέρας τους, που πολλές φορές είναι ενοχλητικές και αδιάκριτες· ακριβώς όπως οι γονείς, γυρνώντας από τη δουλειά, πολλές φορές θα ήθελαν να τους «καταπιεί για λίγο η γη» για να συνέλθουν και να χαλαρώσουν.
3.«H τηλεόραση ταράζει πολύ τα παιδιά». Eίναι αλήθεια ότι πολλά παιδιά ταράζονται από κάτι που είδαν στην τηλεόραση, αναπτύσσουν φόβους και ευαισθησίες, που κάνουν καιρό να τα αποβάλουν, έχουν εφιάλτες και είναι ευερέθιστα. Tο θέμα όμως αυτό είναι πιο σύνθετο από όσο φαίνεται. O φόβος είναι ένα συναίσθημα που συνδέεται άρρηκτα με την παιδική ηλικία και έχει να κάνει με τη σταδιακή «κατάκτηση» του κόσμου από τα παιδιά, με την επίγνωση των περιορισμένων τους δυνατοτήτων, το μαγικό και όχι λογικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τα πράγματα γύρω τους. Oι μύθοι, τα παραμύθια (τα οποία συνήθως βρίθουν από τρομακτικές σκηνές) και τώρα η τηλεόραση προσφέρουν το αντικείμενο, το μέσο με το οποίο εκφράζονται οι φόβοι που αντιμετωπίζει κάθε παιδί στη διαδικασία ωρίμανσής του. Tο παιδί περνάει αναπόφευκτα από πολλές φάσεις φόβου, και όχι σπάνια αποζητεί και επιδιώκει το ίδιο την ένταση και το φόβο (μήπως θυμάται κανείς το κρυφτό στο σκοτεινό σπίτι;). Aυτό που χρειάζεται το παιδί για να ξεπεράσει τους φόβους του είναι στήριξη από τους γονείς, κατανόηση, ώθηση προς περισσότερη αυτονομία όσο μεγαλώνει και βέβαια προστασία. Δεν αρκεί όμως να απαγορέψουμε στο παιδί να βλέπει κάτι που εμείς θεωρούμε φοβιστικό και ακατάλληλο, γιατί έχει αποδειχθεί ότι τα παιδιά μπορούν να βλέπουν χωρίς την παραμικρή ανησυχία σκηνές που στα μάτια μας φαντάζουν τρομακτικές, ενώ μπορεί να τρέμουν από φόβο και ένταση σε ένα έργο που το θεωρήσαμε κατάλληλο, παιδικό και ακίνδυνο. Θα ήταν καλό -και αυτό ισχύει πιο πολύ όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά- να είμαστε πιο κοντά στα παιδιά, να έχουμε τη ματιά μας επάνω τους όταν βλέπουν τηλεόραση και να παρακολουθούμε τις αντιδράσεις τους. Tα παιδιά πολλές φορές έχουν τρόπους να ξεφεύγουν από την ένταση: σηκώνονται, φεύγουν για λίγο και ξανάρχονται όταν δεν αντέχουν, κινούνται, φωνάζουν. Aυτός είναι ο δικός τους τρόπος να αντιμετωπίζουν ό,τι βλέπουν και σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να τα αναγκάζουμε να κάθονται ήσυχα και ακίνητα μπροστά στην τηλεόραση.
4.«H τηλεόραση κάνει τα παιδιά επιθετικά, αυξάνει τη βία και την εγκληματικότητα». Aυτή είναι μία πολύ απλουστευμένη, αφελής και αβασάνιστη άποψη. Δεν αρκεί να δει ένα παιδί βίαιες σκηνές στην τηλεόραση για να τις μιμηθεί και στην πραγματικότητα, γιατί τα συναισθήματα που προκαλούν και εντείνουν την επιθετικότητα δεν γεννιούνται με τη μίμηση. Ένα παιδί που είδε, π.χ., το «Pάμπο», θα αναπλάσει παρόμοιες σκηνές παίζοντας, είτε μόνο του, γρονθοκοπώντας τον αέρα, είτε με τους φίλους του, όταν παίζουν πόλεμο. Tα πολεμικά παιχνίδια όμως υπήρχαν και πριν την τηλεόραση. Aντίθετα με αυτό που θα θέλαμε ίσως να πιστεύουμε, τα παιδιά δεν είναι μικρά «αγγελούδια», αλλά έχουν μια «υγιή» επιθετικότητα, την οποία διοχετεύουν όταν παίζουν. Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε αν και η καθημερινή πραγματικότητα των παιδιών, με τους υπεραγχωμένους γονείς, το μάλλον αφιλόξενο και ανταγωνιστικό σχολείο, το γεμάτο απειλές περιβάλλον, ευνοεί την ανάπτυξη ειρηνικής συμπεριφοράς στα παιδιά.

Tα παιδιά συχνά επιδιώκουν την ένταση και το φόβο



ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Ίσως λοιπόν, απενοχοποιώντας την τηλεόραση, να αναγνωρίσουμε πιο καθαρά τι αναζητούν τα παιδιά στις διάφορες εκπομπές και να τα βοηθήσουμε πιο ουσιαστικά να μη γίνονται «τηλεοπτικά θύματα». Aυτό μπορεί να γίνει:
• Aναγνωρίζοντας και υποστηρίζοντας τα παιδιά στην ικανοποίηση των ζωτικών τους αναγκών για παιχνίδι, κίνηση, ερεθίσματα των αισθήσεων, αυτονομία, συνομήλικη συντροφιά.
• Kάνοντας την τηλεόραση περισσότερο κοινή υπόθεση, βλέποντας πότε-πότε αυτά που βλέπουν, χωρίς γκρίνια και υποτιμητικά σχόλια («τι βλακείες είναι αυτές που βλέπεις πάλι»).
• Bάζοντας σαφή και σταθερά όρια σχετικά με το τι και πόσο μπορούν να βλέπουν σύμφωνα με την ηλικία τους, τις συνήθειες και τις αρχές της οικογένειας, εξηγώντας τα, και φυσικά δίνοντας το παράδειγμα με τη συμπεριφορά μας.
• Φροντίζοντας ώστε οι συνθήκες «τηλεθέασης» του παιδιού να είναι τέτοιες που να του επιτρέπουν να εκτονωθεί ή να «διαφύγει», όποτε το χρειάζεται. Aυτό γίνεται, π.χ., με το να βλέπει όσο το δυνατόν λιγότερο τηλεόραση μόνο του (ιδιαίτερα σε μικρές ηλικίες), και ακόμα καλύτερα με άλλα παιδιά, με το να μπορεί να κινείται, να φωνάζει, να την κλείνει όταν «δεν αντέχει».

Τα παιδιά έχουν μια «υγιή» επιθετικότητα την οποία διοχετεύουν όταν παίζουν



Η κ. Λουίζα Βογιατζή είναι συμβουλευτική ψυχολόγος.

Τι σημαίνει να είσαι μητέρα;

Ποιος τύπος γυναίκας μας έρχεται στο μυαλό όταν λέμε πως μια γυναίκα είναι «μητέρα»; Φανταζόμαστε την καλή και τρυφερή γυναικά που μένει όλη μέρα κλεισμένη στο σπίτι για να κάνει δουλειές και να φροντίσει τα παιδιά χωρίς φυσικά κανένα οικονομικό αντάλλαγμα; Είναι αυτή η αντίληψη που πρέπει να έχουμε για μια γυναίκα-μητέρα; Η μητρότητα σημαίνει θυσία και πόνο, από τη πρώτη κιόλας στιγμή της σύλληψης. Αλλά αυτή η θυσία και αυτός ο πόνος έρχονται με τα ομορφότερα συναισθήματα του κόσμου όταν η μητέρα είναι με τα παιδιά της και ξέρει πως αυτά είναι υγιή και ευτυχισμένα. Αυτό είναι και το μόνο που αποζητά από τα παιδιά της μια μητέρα…να είναι αυτά καλά και ευτυχισμένα. Και αυτό σημαίνει να είσαι μητέρα.
Τα συναισθήματα της μητρότητας είναι κοινά για όλα τα θηλαστικά του ζωικού βασιλείου. Μια μητέρα τίγρης θα σου επιτεθεί εάν πας να πλησιάσεις τα μικρά της. Κάθε ζώο-μητέρα διδάσκει στα μικρά της να επιβιώνουν και κάθε μητέρα είναι έτοιμη να θυσιάσει ακόμη και τη ζωή της για το παιδί της.
Οι μητέρες αναπτύσσουν αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό με το παιδί τους ήδη από την περίοδο της κυοφορίας, όταν συχνά βλέπουμε μητέρες να μιλούν στο παιδί τους ενώ αυτό είναι ακόμη ένα έμβρυο. Και το κάνουν και με πολύ άνεση μάλιστα! Σαν να τις ακούει και να τις καταλαβαίνει… Οι μητέρες πριν ακόμη γεννηθεί το παιδί τους σκέφτονται πως θα το ντύνουν και τι φαγητό θα τρώει, σχεδιάζουν το μέλλον του και τις σπουδές του πριν αυτό δει ακόμη το φως του ήλιου…ένα καθολικό φαινόμενο που συναντούμε από τις πιο φτωχές μέχρι τις πιο πλούσιες μητέρες του κόσμου…αυτό το μητρικό ένστικτο προστασίας του απογόνου τους παρατηρείται σε κάθε κοινωνικό επίπεδο και σε κάθε λαό της υφηλίου.
Για τη μητέρα το παιδί της είναι κάτι που δημιουργήθηκε από αυτήν, βγήκε από το σώμα της και αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί μεταξύ μητέρας και παιδιού έναν πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό δεσμό. Αυτό δεν συμβαίνει και με τον πατέρα του παιδιού. Τα συναισθήματα του πατέρα διαφέρουν από αυτά της μητέρας. Όχι τόσο ως προς την έντασή τους όσο ως προς τη φύση τους. Η μητέρα βλέπει το παιδί της σαν προέκταση του εαυτού της. Η φύση έχει δώσει αυτό το ιδιαίτερο δέσιμο, αυτή τη μοναδική αγάπη στη μητέρα για το παιδί της για να μπορεί κάποιος να προστατεύει και να διαιωνίζει το είδος. Οι μητέρες είναι πολύ ξεχωριστές. Μετουσιώνονται σε υπάρξεις με ιδιαίτερες ικανότητες και ευαισθησίες μόλις φέρουν στον κόσμο το παιδί τους. Έρευνες έχουν δείξει πως όταν ένα μωρό κλαίει και ακούσει τους ήχους που άκουγε όταν ήταν ακόμη στη μήτρα της μητέρας αμέσως ησυχάζει. Γιατί νομίζει πως βρίσκεται πάλι σε ένα γνώριμο περιβάλλον και αισθάνεται ασφάλεια. Γι’αυτό και η σωματική επαφή της μητέρας με το παιδί της είναι πολύ σημαντική…για να αισθάνεται το παιδί προστασία και ασφάλεια μόλις έρθει σε έναν κόσμο όπου όλα είναι διαφορετικά από εκεί όπου πέρασε τους πρώτους 9 περίπου μήνες της ύπαρξής του…

Γραψε μας την δική σου ιστορία:Η Μαρία και τα διδυμάκια της

Μου ερχόταν να ουρλιάξω στην κυριολεξία! Χρόνια προσπαθούσαμε και δυστυχώς δεν γινόταν τίποτα. Είχα κάνει δύο εξωσωματικές και δυστυχώς και οι δύο ήταν αποτυχημένες!
Είμαι η Μαρία, είμαι μητέρα 2 αγοριών και κάπως προχωρημένης ηλικίας θα έλεγε κανείς για να αποκτήσω παιδιά αλλά δεν το έβαζα κάτω...προσπαθούσα με νύχια και με δόντια!
Ταλαιπωρήθηκαμε πάρα πολύ και εγώ και ο άντρας μου για να αποκτήσουμε τους γιούς μας(φυσιολογικά τελικά). Άλλαζα τους γυναικολόγους σαν τα πουκάμισα που λένε. Όλοι ξέραν πλέον τον καημό μου και προσπαθούσαν να μου συστήσουν έναν καινούριο γιατρό κάθε φορά που αποτύγχανα να μείνω έγκυος. Τα χρόνια περνούσαν και εγώ ήμουν πλέον με τον άντρα μου 17 χρόνια μαζί...Πολλά δεν είναι? Ίσως, αλλά εγώ δεν έχασα την πίστη μου και στο τέλος δικαιώθηκα!
Ήταν 12 Απριλίου του 2007, όταν επισκέφτηκα τον τότε γυναικολόγο μου για μια εξέταση ρουτίνας και αυτό που διαπιστώσαμε ήταν απίστευτο. Είχα άλλωστε ακανόνιστο κύκλο και ήταν και κάτι απρόσμενο!!!Το μοιράστηκα αμέσως με τον άντρα διότι δεν είχε έρθει μαζί μου.(Άλλωστε για εξέταση ρουτίνας πήγα)
Η χαρά ήταν διπλή, δεν θα το ξεχάσω... Διπλή χαρά και δύο καρδούλες...τι όμορφος ήχος!!!!!!!!
Μπορεί να πέρασα σχεδόν όλη την εγκυμοσύνη μου στο κρεββάτι...μπορεί να έτρεμα κάθε μέρα που ξημέρωνε αλλά τα κατάφερα!
Η καισαρική μου φάνηκε ένα τίποτα και ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε 2 μικρούς, υγειέστατους αγγέλους με την μία! Όπως προείπα η ηλικία μου ήταν προχωρημένη για τέτοια!
Άλλαξε η ζωή μου όλη και ξαφνικά ένιωσα 15 χρόνια νεότερη παρόλη την κούραση που είχα κατά την περίοδο της λοχείας! Τώρα βλέπω τα θαυματάκια μου να μεγαλώνουν και ακόμη δυσκολεύομαι να το πιστέψω!
Μην το βάζετε κάτω κορίτσια... Η μητρότητα είναι ένα συναίσθημα που δεν αντικαταστείτε με τιποτα!

Πως επιλέγω παιδίατρο;

Πολλοί από εμάς πονοκεφαλιάζουμε και αγχωνόμαστε με την επιλογή ενός παδιάτρου που θα μας εμπνέει εμπιστοσύνη. Τα κριτήρια όμως για τον καθένα από εμάς είναι διαφορετικά. Παρακάτω θα δούμε ορισμένα από αυτα:
•Άριστη επιστημονική κατάρτιση.
•Πολλοί γονείς έχουν εμπιστοσύνη σε κάποια εκπαιδευτικά ιδρύματα ενώ δεν έχουν σε άλλα. Ρωτείστε εάν έχει εισαχθεί σε ελληνικό πανεπιστήμιο με τις εισακτήριες εξετάσεις ή έχει από έλθει από την αλλοδαπή.
•Σε ποιο νοσοκομείο εκπαιδεύτηκε ο παιδίατρος είναι μια συνήθης ερώτηση των γονιών.
•Μεγάλη εμπειρία. Πόσα χρόνια εξασκεί το επάγγελμα του.
•Ποιες είναι οι διακρίσεις του μέχρι σήμερα;
•Τι επιστημονικό – συγγραφικό έργο έχει να παρουσιάσει; Ποιες είναι οι δημοσιεύσεις του.
•Να είναι καλά ενημερωμένος και να παρακολουθεί ανελλιπώς επιστημονικά συνέδρια και ενημερωτικά σεμινάρια.
•Η χιλιομετρική απόσταση που θα διανύσετε μέχρι το ιατρείο του παιδιάτρου είναι καλός λόγος επιλογής του.
•Η λειτουργική διαθεσιμότητα του ιατρείου. Πόσες ώρες την ημέρα είναι διαθέσιμο – ανοικτό και ποιες ημέρες της εβδομάδας και του χρόνου. Υπάρχουν ιατρεία που λειτουργούν πρωί και απόγευμα, ενώ άλλα κάποια απογεύματα παραμένουν κλειστά.
•Η τηλεφωνική υποστήριξη σε ώρες μη λειτουργίας του ιατρείου.
•Η διαθεσιμότητα του παιδιάτρου τις ημέρες των αργιών και των διακοπών. Είναι ένα από τα δυσκολότερα θέματα λειτουργίας ενός ιατρείου.
•Διαθέτει κάποια ομάδα; Έχει και άλλους συναδέλφους στο ιατρείο; Ποιος τον αντικαθιστά, όταν για κάποιους λόγους, συχνά απουσιάζει από την εργασία του ;
•Πως χειρίζεται τα επείγοντα και πως τα κατευθύνει. Τι ικανότητα διαθέτει στο χειρισμό δύσκολων περιστατικών;
•Οι συνεργασίες του με άλλους συναδέλφους. Με ποιους γιατρούς υποειδικοτήτων συνεργάζεται; Με ποια νοσηλευτικά ιδρύματα κρατάει επαφή και πως ενημερώνεται;
•Πόσο οργανωμένο είναι το ιατρείο; Διαθέτει γραμματειακή υποστήριξη; Είναι από τις βασικότερες υπηρεσίες που πρέπει να έχει ένα ιατρείο. Μόνος του ο γιατρός είναι εντελώς αδύνατο, να αντεπεξέλθει στις καθημερινές απαιτήσεις της εργασίας του. Ασφαλώς και θα έχει αυξημένα λειτουργικά έξοδα, αλλά θα ανταμειφθείτε από τις καλές υπηρεσίες που θα σας προσφερθούν.
•Διαθέτει το ιατρείο προγραμματισμένες επισκέψεις ή η προσέλευση είναι ελεύθερη και τυχαία;
•Τι τρόπο καταγραφής των επισκέψεων του παιδιού σας διαθέτει; Πως κρατιούνται οι πληροφορίες του ιστορικού; Πόσο άμεσα διαθέσιμες είναι; Υπάρχει ηλεκτρονικός τρόπος καταγραφής ή συνεχίζεται ο πατροπαράδοτος τρόπος με το χέρι, κάπου;
•Διαθέτει το ιατρείο χώρους απομόνωσης κάποιου λοιμώδους περιστατικού; (ιλαρά, ανεμευλογιά κ. ά.) Διαθέτει χώρο θηλασμού για την μητέρα;
•Είναι σύγχρονα επιπλωμένο, ώστε εσείς και το παιδί σας να αισθάνεστε άνετα; Έχει παιδότοπο για την απασχόληση των παιδιών;
•Είναι συμβεβλημένος με το ταμείο σας; Τις περισσότερες φορές τα ασφαλιστικά ταμεία λειτουργούν αντιοικονομικά στις παροχές τους προς τους ασφαλισμένους τους. Προσφέρουν τα ελάχιστα, ενώ έχουν εισπράξει τα μέγιστα. Εάν δεν είναι συμβεβλημένος με το ταμείο σας, τι οικονομική επιβάρυνση θα έχετε;
•Έχει ο ίδιος παιδιά, ώστε να γνωρίζει την γονεική ανησυχία σας;
•Τι προσωπικότητα είναι; Ταιριάζει στις αντιλήψεις σας; Δεν είμαστε όλοι για όλους. Έχουμε τις προτιμήσεις μας.
•Πόσο φιλικά είναι διαθέσιμος απέναντί σας και πόσο χρόνο μπορεί να σας αφιερώσει στις λογικές ανησυχίες σας;
•Σίγουρα θα υπάρχουν και ιδιαίτερες απαιτήσεις που μπορεί να έχει ο καθένας μας.
•Δοκιμάστε τον/την. Είναι μια σχέση που θα διαρκέσει πολλά μα πολλά χρόνια.

Γράψε μας την δική σου ιστορία: Η Ελένη και η πρώτη της κορούλα!

Το καλοκαιράκι του 1999 ήμουν μόλις 17 χρονών...πάνω στην τρέλα μου, βγαίναμε έξω συνέχεια με παρέες, ξενυχτούσαμε και φυσικά οι φασαρίες στο σπίτι δεν έλειπαν από τον πατέρα μου που ανησυχούσε για μένα...Ονομάζομαι Ελένη και είμαι πλέον 28 ετών και μητέρα δύο πανέμορφων κοριτσιών!
Εκείνο το καλοκαιράκι γνώρισα και τον Μίλτο...όχι και πολύ μεγαλύτερο μου. Ήταν μόλις 22 και αυτός!
Ήταν ο γάμος της μεγαλύτερης από τις αδερφές μου και φυσικά επικρατούσε πανικός στο σπίτι...κόσμος πολύς, σόι, θείες, ξαδέρφια, γιαγιάδες και φυσικά ο Μίλτος, φίλος της αδερφής μου από το σχολείο...
Τον αγάπησα με την πρώτη ματιά και αυτός εμένα το ίδιο. Γίναμε αχώριστοι από εκείνο το βράδυ του γάμου, δεν περνούσε λεπτό που να μην είμασταν μαζί!!!
Και ένα ωραίο πρωί συνηδητοποίησα ότι δεν μου είχαν έρθει ''τα ρούχα μου''... Είμασταν μόλις 3 μήνες μαζί!!!! Μελάνιασα και ταράχτηκα πολύ...Έτρεξα στο πρώτο φαρμακείο που βρήκα μπροστά μου και πήρα το τεστ εγκυμοσύνης, που πολυδιαφημηζόταν στην τηλεόραση. Πήγα στην αδερφή μου και το έκανα, γιατί μόνη μου θα κατέρρεα, δεν υπάρχει περίπτωση.
Δεν χρειάζεται να πολυλογώ...Θα γινόμουν μητέρα!!!! Μα εγώ ήμουν παιδί ακόμη!!!!
Η αντίδραση του Μίλτου δεν ήταν και πολυ καλή. Φυσικά ήθελε να το ρίξουμε αλλά ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΣΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ! Θα το κρατούσα...
Είχα ανάμεικτα συναισθήματα και στροβίλιζαν πολλά στο μυαλό μου...Στο γιατρό που πήγα με την αδερφή μου διαπιστώθηκε ότι ήταν όλα εντάξει αλλά εγώ πάλι είχα ένα τεράστιο μπέρδεμα μέσα μου για αρκετούς μήνες μέχρι που ένιωσα τα πρώτα φτερουγίσματα στην κοιλιά μου...πλέον είχαν λυθεί όλοι οι προβληματισμοί μου μέσα σε μια στιγμή! Η κορούλα μου έκανε αισθητή την παρουσία της και εγώ δεν μπορούσα να το αγνοήσω!
Ο Μίλτος ήταν δίπλα μου όλες αυτές τις στιγμές και φυσικά έψαχνε για δουλειά αφού ήταν φοιτητής ακόμη.
Ετοιμαζόμασταν για γάμο, ετοιμαζαμε το σπίτι μας και φυσικά εγώ ετοίμαζα με μεγάλη φροντίδα το παιδικό δωμάτιο, αφού εγώ στο σπίτι μου δεν είχα δικό μου εφόσον το μοιραζόμουν με την αδερφή μου!!!
Οι κοιλιά μου στρογγύλευε μέρα με την μέρα και εγώ έτρωγα όλο και περισσότερο αφού όλοι με ζαλίζαν πως πρέπει να φαω για δύο, είχα πάρει 18 κιλά...που να ήξερα, ήμουν ΜΟΛΙΣ 17 χρόνων.
Ο γάμος μας έγινε και εγώ ήμουν πλέον σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Πέρασαν οι μήνες με προετοιμασίες, νεύρα, άγχος για το τι θα γίνει μετά κτλ κτλ κτλ
Και επιτέλους η μέρα έφτασε!!! Οι πόνοι ξεκίνησαν και ξεκίνησα και εγώ για την κλινική όπου με περίμενε ήδη ο γιατρός μου, αφού του είχα τηλεφωνήσει πριν!
Με προετοίμασαν οι μαίες και οι πόνοι άρχισαν να γίνονται πιο εντατικοί!
Με την βοήθεια όλων και του γιατρού μου, έφερα στο κόσμο ένα υγειέστατο κοριτσάκι...το δικό μου κοριτσάκι, όπως έλεγα πάντα! Χαλάλι οι 12 ώρε που πέρασα στο μαιευτήριο, χαλάλι το άγχος και η αγωνία, χαλάλι και οι χαμένες έξοδοι με τις φίλες μου! Ήμουν πλέον μητέρα! Δεν μπορούσα να το πιστέψω, ποιός μπορούσε άλλωστε!!!!
Μπορεί να ήμουν παιδί και να μεγάλωσα μαζί της αλλά αυτό το συναίσθημα που ένιωσα εκείνη την στιγμή, δεν το αλλάζω με τίποτα!!! Η κόρη μου είναι η ζωή μου όλη!!!




(οι δικές ιστορίες δημοσιεύονται αυτούσιες, ακριβώς όπως μας τις στέλνετε εσείς)
Ευχαριστούμε Ελένη!!!